Θα σε αγαπώ κι όταν γεράσεις

Θα σε αγαπώ κι όταν γεράσεις. Αυτή η φράση περικλείει την ουσία μιας αγάπης που δεν γνωρίζει από χρόνο και ηλικία. Μια αγάπη που ξεπερνά τις φυσικές αλλαγές και αναγνωρίζει τη βαθύτερη σύνδεση που μοιραζόμαστε με τους αγαπημένους μας ανθρώπους.

«Όσο αγαπιόμαστε τα δυο, να με φιλάς στο στόμα. Όσα φιλιά κι αν μου ’δωσες, δε σε χορταίνω ακόμα». Τα λόγια αυτά μοιάζουν να αιωρούνται στον αέρα, γεμάτα τρυφερότητα και ειλικρίνεια. Η απλότητα αυτών των στιχών μαρτυρά μια ζωή γεμάτη αγάπη, όπου ο έρωτας παραμένει ζωντανός παρά τα χρόνια που περνούν. Το πραγματικό όμορφο δεν είναι μόνο ότι της τραγουδά, αλλά ότι η αγάπη του είναι αληθινή και ακλόνητη.

Ας σκεφτούμε τώρα, τι ψάχνουμε στην αγάπη; Μπορεί το κορίτσι με τα κατάμαυρα μαλλιά να έχει γίνει πια μια γυναίκα με χρώμα ζεστού πάγου, αλλά στα μάτια του θα παραμένει πάντα η ίδια γεμάτη ζωή και ομορφιά. Η σύντροφός του, που έχει υποστηρίξει τις δυσκολίες, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες, είναι αυτή που τον ολοκληρώνει.

Άλλοι ρόλοι, όπως της συζύγου, της μητέρας ή της αδελφής, συγκεντρώνονται σ’ ένα μοναδικό πρόσωπο. Η αγάπη τους είναι μια αλήθεια που χτυπά κατά πρόσωπο και μας προκαλεί να αναλογιστούμε πώς οι σχέσεις που δημιουργούμε μπορούν να επηρεάσουν τη ζωή μας.

Τι συμβαίνει όταν αποζητούμε την αγάπη και την βλέπουμε να μας διαφεύγει; Παρά την επιθυμία μας να συνδεθούμε, πολλές φορές αισθανόμαστε ότι αυτή η αγάπη είναι απλησίαστη. Πόσα νέα ζευγάρια θα ρίξουν το δίχτυ της ευτυχίας στο μέλλον, ώστε να βρουν τη δική τους γνησιότητα και βάθος στις σχέσεις τους; Μήπως οι αποτυχημένες τους εμπειρίες θα επηρεάσουν την ικανότητά τους να αγαπήσουν;

Η ύπαρξη ενός ρομαντισμού που αντέχει στο χρόνο είναι απαραίτητη για να μας θυμίζει την αξία της αγάπης, και το πώς αυτή εξελίσσεται. Η φαντασία μας μπορεί να μας μεταφέρει σε εικόνες ενός ζεστού σπιτιού, όπου ο ένας φροντίζει τον άλλον με απλές καθημερινές πράξεις. Η σύντροφος του, του δίνει τις παντόφλες και ετοιμάζει το τσάι. Όλα μοιάζουν τόσο οικεία, τόσο αναγκαία.

Τα μικρά προβλήματα που προκύπτουν στην καθημερινότητα, όπως η γκρίνια για τα φτωχά παγωμένα πόδια ή το ροχαλητό, δεν είναι παρά οι στιγμές που μας φέρνουν πιο κοντά. Η αλληλεγγύη σε αυτές τις δυσκολίες δημιουργεί μια αίσθηση σταθερότητας, που κάθε άνθρωπος επιθυμεί.

Τα ζευγάρια που γελούν και μοιράζονται τις δυσκολίες της ζωής τους, είναι τα ζευγάρια που τελικά εγκαθιστούν έναν δρόμο φιλίας και αγάπης. Η φαντασία μας τους απεικονίζει να κρατιούνται πάντα από το χέρι, πραγματικότητα που μας γαληνεύει.

Καθώς κλείνουμε τα μάτια μας, ονειρευόμαστε τη στιγμή που θα ζήσουμε επίσης αυτήν την αγάπη που κρατάει τα χέρια μας ζεστά, που μας φροντίζει και μας προσέχει. Εκείνη η μαγική μέρα που θα μας σφίξει στην αγκαλιά της, υποστηρίζοντας ότι «θα σ’ αγαπώ κι όταν γεράσεις…» με όλη την ειλικρίνεια και τη βεβαιότητα της καρδιάς της.

Ακολουθεί ένα μυστικό, μια ευχή που σχεδόν όλοι μας κάνουμε. Κλείνουμε τα μάτια, αναζητώντας αυτήν την βαθιά ένωση που επιθυμούμε, και ευχόμαστε να μας συναντήσει σύντομα.